Meer werken
Op Vlieland hebben veel banen direct of indirect te maken met het toerisme. Wat beweegt iemand om op Vlieland te komen werken? Hoe ervaren Vlielanders hun baan op het eiland? Is er voldoende afwisseling? En wat doen Vlielanders in de winter? Is er dan wel werk?
KUNSTGALERIE DE PAREL
In het rustige gedeelte van de Dorpsstraat, schuin tegenover voormalig Informatiecentrum De Noordwester is de kleine winkel De Parel een opvallend mooi pand: het blauwe geveltje met de gezellige ramen lokt op een natuurlijke wijze de mensen naar binnen. De uitgestalde spulletjes op straat verraden meteen de aard van de winkel. Het is de winkel van Nel en Cees Potiek. Samen bedienen ze de klanten die voornamelijk uit Vlielandgasten bestaan.
Kunst en creativiteit
“We zijn in 2009 de winkel begonnen omdat we beiden iets met kunst en creativiteit hebben”.
Nel maakt schilderijen en allerlei andere kunstwerken. Cees vervaardigt houten of metalen werkstukken. “Op ons pand zat van oudsher al een winkelvergunning en zo wordt één en één twee”, zegt Nel. “Eerst verkochten we onze eigen werkstukken. Inmiddels heeft het assortiment zich steeds verder uitgebreid. Allerlei vrienden en kennissen met dezelfde passie leveren inmiddels ook artikelen aan. Alle spullen hebben een relatie met Vlieland en zijn van een handzaam formaat, zodat klanten ze in principe op de boot kunnen meenemen”.
Assortiment
“In de zomer zijn we alle dagen open behalve op zondag, maar in het najaar, winter en voorjaar kennen we beperktere openingstijden”. Via Instagram en Facebook maakt Nel reclame voor de winkel. Er worden via deze media, mail of telefoon ook spullen besteld. “Die sturen we dan gewoon toe per post” zegt Nel. “We hebben hierdoor geen Webshop nodig. Dat zou veel te bewerkelijk zijn met ons uitgebreide assortiment en kleine voorraden. Van sommige kunstwerken is er maar één, dus na verkoop zou je meteen de webshop moeten wijzigen.”
Het assortiment is inderdaad uitgebreid. “Telkens als ik een rondje draai in de zaak, dan zie ik weer andere spullen” zei een klant eens.
De gesprekken met klanten zijn inspirerend en leuk. Je hoort de meest uitgebreide verhalen. Soms vertellen mensen hun hele levensverhaal.
“Zo kocht een vrouw eens een schelpen kunstwerk en gaf toen aan dat ik het doel waarvoor ze het kocht misschien niet leuk zou vinden. Ze zou het op haar kist plaatsen als het zover zou zijn.
Dat is toch heel bijzonder en een hele eer?”
Ook stond iemand eens in tranen bij een schilderijtje met een afbeelding van een man die wandelde op het strand. Het deed haar denken aan haar vader, waardoor ze erg werd geraakt. Hoe prachtig is dat?
Op verzoek
“Soms maak ik wel eens dingen in opdracht, maar eigenlijk doe ik dat liever niet. Het geeft toch teveel stress en ik ben altijd bang dat de opdrachtgever het niet mooi zal vinden of andere verwachtingen heeft. Een tijdje terug maakte ik een schilderij met uitzicht over het dorp, vanaf het Vuurboetsduin gezien. De klant was er heel blij mee, maar dit soort opdrachten beschouw ik liever toch als uitzonderingen.”
Meer info
DE PRAKTIJK VAN ANKELIEN KADIJK
Niet iedereen zal het weten, maar er is op Vlieland een praktijk voor reflexzone-therapie en acupunctuur gevestigd. Ankelien Kadijk is de eigenaresse en had in Delft tien jaar een praktijk. Samen met haar man zijn ze in 2008 op Vlieland komen wonen, waar Ankelien haar praktijk voortzette. “Het was wel spannend, want in Delft had ik veel internationale klanten omdat we zo centraal in de randstad gesitueerd waren. Zou Vlieland niet te klein zijn, vroeg ik me af? “ Gelukkig ging het op Vlieland snel lopen. Eigenlijk volledig door mondreclame. In de winter heb ik verhoudingsgewijs wat meer Vlielanders, maar ’s zomers is de verdeling Vlielanders en badgasten echt fifty-fifty.
Waarom naar Vlieland?
Mijn man en ik hadden elk afzonderlijk toevallig al een vakantie-relatie met Vlieland. Mijn man moest voor zijn werk vaak op Vlieland zijn. Dat werd zo vaak, dat we bedachten dat we er beter konden gaan wonen.
INSPIRATIE DOOR DE MENSEN ZELF
“Het zat in de familie”, zegt Ankelien. “Mijn oma was al geïnteresseerd in gezondheid. Ik werd eigenlijk het meest door mijn moeder geïnspireerd om me bezig te houden met natuurlijke gezondheid. Na vijftien jaar juridisch werk te hebben gedaan begon ik, na een opleiding voetreflexologie, voorzichtig met mijn praktijk”.
En met succes.
Balans
Ondertussen heeft Ankelien een indrukwekkende lijst met opleidingen en studies op haar website staan en exploiteert zij nu een bloeiende praktijk op Vlieland, waar ook andere disciplines vertegenwoordigd zijn, zoals: acupunctuur, orthomoleculair voedingsadvies, reiki, coaching en nog meer. “Dat is belangrijk vanwege onze holistische benadering. Gezondheid is een balans. Dat is wel een cruciaal begrip.” Mensen inspireren Ankelien. “Het is mooi om te ervaren hoe het met de mensen en hun gezondheid verder gaat. Zeker als men baat heeft bij de behandeling.”
Wat is het eigenlijk?
Reflexzone-therapie is een natuurlijke geneeswijze waarbij zones op de voeten worden behandeld via drukpunten en massage. Acupunctuur is een geneeswijze waarbij door het zetten van naalden op bepaalde punten in de huid de energie weer kan gaan stromen. Door beide geneeswijzen kunnen klachten verminderen of verdwijnen. “Soms verwijs ik ook wel mensen door, bijvoorbeeld naar een huisarts, een fysiotherapeut of coach”.
Foto: het pand waarin de praktijk is gevestigd
“Vinden sommigen het niet een beetje semiwetenschappelijk”, vraag ik?
“Tja, sommige mensen denken er zo over. Gek genoeg is acupunctuur in Israël bijvoorbeeld een officiële discipline die in de ziekenhuizen wordt uitgevoerd en voetreflexologie een discipline in ziekenhuizen in Denemarken”. De effecten van behandelingen zijn moeilijk te onderzoeken met parallel studies: je kunt geen acupunctuur behandeling geven en daarnaast een groep nep-behandelen, met placebo’s bijvoorbeeld, zoals bij pillenonderzoek.”
Tevreden
De bloeiende praktijk met tevreden klanten toont aan dat de meeste mensen echter veel vertrouwen hebben in de effectiviteit van de behandelingen. “Afspraken moet je telefonisch maken en ik ben in de weekenden gesloten. Dat moet wel, want anders ben je altijd aan het werk. Het is best intensief. Niet fysiek, maar vooral omdat je zo geconcentreerd bezig bent”.
Gegevens over de praktijk
Arjan en Annelie
In Port of Vlie, de kleding- en lifestylewinkel van Arjan Van Kernebeek en Annelie Wevers, is het een gezellige drukte. Maar op een wat rustiger moment hebben beiden even de tijd om iets over hun werk op Vlieland te vertellen.Sinds december 2016 zijn ze eigenaars van het voormalige drogisterijpand aan de Dorpsstraat 112, dat ze in het voorjaar van 2017 hebben omgetoverd tot een prachtige kledingzaak. Arjan had al elf jaar een kledingzaak in Emmen en Annelie werkte op een notariskantoor in Groningen. Ze woonden in het dorpje Marum met hun twee kinderen Joran (nu 18) en Menthe (nu 16). Marum ligt tussen Groningen en Drachten, dus dat is best nog wel een eind rijden van Emmen.
RUST en NATUUR
Al jaren kwamen ze naar Vlieland op vakantie, soms meerdere keren per jaar en het drukke leven en de spaarzame momenten dat het gezin echt samen was bracht Annelie op het idee om eens te gaan zoeken naar mogelijkheden op Vlieland. De rust, de natuur en de kleinschaligheid paste goed bij hun toekomstwensen. Bovendien was de doelgroep waarop Arjan zich zou willen richten heel geschikt voor Vlieland en haar bezoekers: sportieve kwaliteitskleding, schoenen en accessoires die eiland-proof zijn.
Geen toeval
Het kon haast geen toeval zijn toen bleek dat het pand aan de Dorpsstraat te koop stond. De ruimte was erg geschikt en er was boven de winkel een woonhuis. Gelukkig ging de verkoop van hun eigen huis en de zaak, na wat strubbelingen, uiteindelijk gesmeerd en pasten alle puzzelstukjes in elkaar. Hoewel het voor de kinderen wel een flinke overgang was, konden ze uiteindelijk goed aarden op de school. Inmiddels zitten beiden aan de wal op het voortgezet onderwijs of studeren ze. In het weekend komen ze naar Vlie, meestal op zaterdag na hun voetbal wedstrijden, en ervaren ze Vlieland als hun “rustpunt” van de drukke week.
Port of Vlie loopt inmiddels prima en slokt natuurlijk ook heel wat tijd op. Zeker ’s zomers, als de winkel zeven dagen in de week open is. Beiden genieten ze van het eiland en de natuur door met hun hond te wandelen. Het leven in een dorpsgemeenschap kenden ze al goed en het valt op dat Vlielanders als er wat is, altijd behulpzaam zijn.
Op het eiland blijven
Hebben jullie nog specifieke toekomstplannen?
Nou, zegt Arjan: “We willen achter het huis nog een schuur verbouwen zodat er meer magazijn- en winkelruimte ontstaat.”
En willen jullie voor altijd op het eiland blijven, vraag ik nog?
“Je weet natuurlijk nooit hoe het loopt, maar liefst wel” zegt Annelie vol overtuiging.
“We hebben het hier erg naar ons zin”.
Kees Visser en Tuktuk Vlieland
Van geboorte Vlielander is Kees Visser in 1986 vanwege zijn opleiding naar de wal verhuisd. Daarna heeft hij jaren in de horeca gewerkt maar uiteindelijk met zijn partner in 2006 toch weer terug naar Vlieland gegaan om te gaan werken als manager van hotel Zeezicht. Maar na een intensieve drukke periode werd Kees ziek. “Gelukkig denk ik in mogelijkheden en niet in beperkingen” zegt Kees, maar werken in de horeca zat er wegens fysieke beperkingen niet meer in. Tijdens zijn lange revalidatie periode kwam hij bij toeval in een blad de elektrische Tuk Tuk tegen. Toevallig was zijn zoon Tim op vakantie geweest in Thailand en had daar hele colonnes tuk tuks gezien. “Zou dat niet een uniek ding zijn om op Vlieland rondritten mee te doen?” fluisterde hij zijn vader in.
TUKTUK
En zo is Kees in 2016 begonnen aan een nieuwe uitdaging. Hij kocht de inmiddels bekende Vlielander Tuk Tuk, geheel rijdend op elektriciteit die wordt opgeladen door eigen zonnepanelen. “Ja, ik wil wel zo groen mogelijk zijn” zegt Kees trots, “Ons mooie autoluwe eiland mag er niet onder lijden”.
Kees was de eerste met elektrisch vervoer en pas later volgden de bus, de postauto en anderen.
Liefdadigheid
Vanwege zijn eigen beperking met lopen is het prachtig om tochten over het eiland aan te kunnen bieden aan mensen die bijvoorbeeld ook wat slecht ter been zijn. “Het is vooral druk in het voor en naseizoen”, aldus Kees. “Misschien dat dit met de oudere doelgroep te maken heeft, al zijn het lang niet altijd ouderen die van de diensten gebruik willen maken”.
Kees doet ook veel aan liefdadigheid. Zo biedt hij een rondrit voor mensen die nog een laatste wens hebben om naar het eiland te komen (via Omroep Max) gratis aan.
Als geboortige Vlielander kent Kees de mooie plekjes op het eiland natuurlijk als de beste. Ook weet hij van alles over de natuur, de historie van het eiland en haar gebruiken. “De mooiste plek vind ik wel het reddingsboot pad. Daar kun je bij helder weer bijna over het hele eiland kijken en zie je de Noordzee en de Waddenzee”.
Op mijn manier maak ik mensen enthousiast over Vlieland. Zij dragen dat weer uit naar anderen en zo doet mond tot mond reclame zijn werk: voor Vlieland, maar ook voor de Tuk Tuk.
Wat is nu je meest opvallende rit geweest in afgelopen periode, vraag ik?
Dat was wel de klus voor Samsung Nederland die een reclamefilm ging maken op het eiland. Deze richtte zich op jongeren en het is een super leuke film geworden, waarin de Tuk Tuk opvallend veel te zien was. Maar ook de All You Need Kerstspecial op het eiland was leuk, of de rit met Doutzen Kroes voor de introductie van de jutbakken voor zwerfafval.
Cranberry's plukken
Ondertussen breekt de herfst aan. Heb je dan nog speciale ritten op het programma staan?
“Wat leuk is in de maand oktober zijn de ritten naar een cranberryveld om zelf de bessen te kunnen plukken. Aansluitend kun je dan bij de Noordwester onder begeleiding leren om cranberryjam te maken. Dus: kom naar Vlieland om zelf cranberry’s te plukken!
Ik hoop het nog lang te kunnen volhouden en in de toekomst steeds weer nieuwe ritten te verzinnen. En wie weet ga ik nog eens uitbreiden, maar daarover wil ik nu nog niets loslaten.”
Jolanda
In 1990 ben ik naar Vlieland gekomen, ik had schade gereden aan de auto van een vriend en moest geld verdienen voor de reparatie. Vanaf dat moment tot 1994 heb ik in de vakanties en de weekenden bij 't Posthuys op Vlieland gewerkt. Ik heb daar een geweldige tijd gehad; het was hard werken maar ook heel veel stappen en lol maken.
Natuurlijk kom je dan ook een Vlielander tegen, waar ik lang een relatie mee heb gehad en waaruit twee kinderen zijn geboren.
Van 1992 tot 1993 heb ik ook een toeristische opleiding gevolgd in Breda. Nadat ik mijn diploma behaalde was het volgende doel een baan bij de VVV op Vlieland, dat leek mij geweldig! Terwijl ik werkzaam was bij het Pannenkoekenhuis kwam er een vacature bij de VVV voorbij. Ik solliciteerde en werd aangenomen!
Het was een veelzijdige baan waar ik uiteindelijk dertien jaar gewerkt heb. De VVV verzorgde destijds ook de kaartverkoop voor Rederij Doeksen. Toen deze werd overgenomen door de Rederij zelf, ben ik mee overgestapt, dit kwam beter uit vanwege mijn kinderen en de gezinssituatie.
Nu is het inmiddels zoveel jaar later en werk ik er nog steeds met veel plezier. Het omgaan met gasten vind ik het allerleukste.
De baliewerkzaamheden; het boeken en wijzigen van tickets, het oplossen van problemen, het werken met automatiseringssystemen maakt het werk super leuk! Bovendien werken we ook nog met samen met collega’s van Terschelling in een ContactCenter; ook daar beantwoorden we vragen, boeken of wijzigen we diverse tickets van mensen uit het hele land of ver daarbuiten. Geen dag is hetzelfde.
En wat is er nou leuker dan meehelpen zorgen voor een tevreden gast op Vlieland?!
Vlieland houdt je bezig
Opvallend dat veel Vlielanders door toeval op Vlieland zijn komen werken. Andere hebben heel bewust gekozen voor het eiland.
Zou jij hier kunnen werken en wonen?
Marjolein
Inmiddels woon ik al 36 jaar op het mooie eiland Vlieland en heb drie kinderen. Ik ben destijds mijn (ex) man gevolgd omdat hij een baan op Vlieland kreeg in de bouw.
Omdat ik uit de “grote” stad Leeuwarden kwam, moest ik echt mijn draai vinden op het eiland. Vooral de wintermaanden vond ik 36 jaar geleden extra zwaar, omdat er weinig of geen toeristen op Vlieland kwamen en het erg stil was.
In 1995 ben ik gaan werken in de kinderopvang en heb via BBL een driejarige studie gevolgd bij het Noorderpoort College. Dit hield in dat ik wekelijks elke dinsdag naar de wal moest om lessen te volgen en de studie af te ronden. Dat was intensief, maar ik ben nog steeds heel blij dat ik de studie heb gedaan. Met een korte onderbreking tussendoor werk ik nu al heel veel jaren met kinderen en vind het nog altijd een wereldbaan. Omdat ik nu nog op Vlieland woon, ken en herken ik bijna alle kinderen van Vlieland en weet ook bijna van iedereen wat die nu doet en heb ik soms ook al hun kinderen bij mij op de groep.
Maar dit is niet het enige werk dat ik heb gedaan. Ook ben ik eigenaresse geweest van de Linnenservice. Ik deelde op dat moment letterlijk en figuurlijk de lakens uit. Na mijn scheiding is dit bedrijf overgegaan in andere handen.
In 2005 heb ik mijn nieuwe partner ontmoet. Wij hadden op Vlieland een ijzersterk roeiteam en onze laatste wedstrijd van het seizoen werd gehouden in Muiden.
Daar, te midden van al mijn roeimaten, stond de man waar ik verliefd op werd. Hij heeft zijn hele "hebben en houwen" verkocht en is op Vlieland komen wonen en samen hebben we hard gewerkt, in combi met baan in kinderopvang, om Hotel B&B Torenzicht tot een klein pareltje te maken. Inmiddels hebben we dit verkocht en zijn we samen gelukkig met ons samengestelde gezin van 6 kinderen en 8 kleinkinderen.
We genieten van het wonen en werken op Vlieland.
Tineke Wink
Ik ben Tineke en ik ben 33 jaar. Op mijn 18e ging ik voor het eerst een periode op Vlieland werken. Ik kende het eiland nog niet, maar het idee van vakantiewerk op een eiland sprak me heel erg aan. Ik begon bij de kampwinkel op Stortemelk. Het voelde er al snel als thuis, collega’s werden vrienden. Ik genoot van het simpele eilandleven.
We sliepen met z’n allen in een tenthuisje en elke zaterdag sloten we de werkweek af met zoete mixdrankjes (het was de tijd van de breezers). Op vrije dagen en avonden gingen we naar het strand en naar de kroeg. Vijf maanden bleef ik die eerste keer. Ik kwam als eerste van de groep en vertrok als laatste. Vlieland had mijn hart gestolen. Ik deed nog een zomer vakantiewerk in Renesse voor de afwisseling, maar besloot de zomer erna terug te gaan naar Vlieland. Ik miste het eiland te veel. Na de kampwinkel werkte ik er nog bij de Spar en bij de bakker. Ik dacht dat het werken op het eiland daarna wel klaar zou zijn.
Ik verhuisde naar de Randstad en probeerde elk jaar wel terug te komen op het eiland om er vakantie te vieren. Totdat ik mijn baan in Amsterdam opzegde en ging nadenken wat ik met mijn leven wilde. Ik had net een opleiding als pedagogisch medewerker afgerond en wilde wel in de kinderopvang blijven werken, maar geen vast dienstverband hebben. Ik wilde de vrijheid houden om winters te kunnen reizen, want ik ontdekte dat zo’n levensstijl goed bij me past.
Toevallig kwam ik een vacature tegen als invalkracht bij kinderopvang de Jutter. Het voelde meteen als een baan die ik wilde hebben en ik was dan ook heel blij dat ik hem kreeg.
Ik vind het heerlijk om met de kinderen op de opvang de natuur in te gaan (Vlieland is één grote speeltuin voor kinderen), na een werkdag nog even een duik te nemen in de zee en op vrije dagen een terrasje te pakken en naar het strand te gaan.
