Herinneringen
Mijn tijd met Eldie
In 1957 was ik met vakantie op Vlieland. Samen met mijn vriend Jan Berends en zijn broer Ton kampeerden wij in de duinen. Omdat Jan een kampeerpaspoort had, behoefden wij niet op het grote terrein te kamperen maar mochten wij ons tentje opzetten in de duinen.
Pyjama
De foto toont Jan Berends aan wat werk in onze tentjes. Tijdens ons verblijf op Vlieland vermaakten wij ons overdag aan het strand of in het dorp. Op de tweede foto staan wij afgebeeld tijdens het boodschappen doen. Waarom wij nog gedeeltelijk in pyjama zijn kan ik mij niet meer herinneren. Jeugdige balorigheid denk ik.
Lekker dansen
In de avond vertrokken wij doorgaans naar het Badpaviljoen waar gedanst kon worden, De toegang kostte naar ik mij herinner een gulden. Bij de ingang zat een jonge man die kaartjes verkocht. De kaartjes waren garderobe bonnetjes die uit een blokje werd gescheurd. Allemaal heel eenvoudig en primitief. In het zaaltje was in het midden een dansvloer gecreëerd met daarom heen tafeltjes en stoeltjes.
Het was wel de bedoeling dat er door de bezoekers wat werd gedronken en/of genuttigd. In die tijd beschikten wij en de meeste jeugdige bezoekers over weinig geld dus de bestellingen waren zeer bescheiden. Er werd lang gedaan over het drinken van een biertje. Niets vergeleken met de bier aankopen van de tegenwoordige jeugdige kampeerders. Maar goed wij vermaakten ons kostelijk en ontmoetten aardige meisjes. De meeste meisjes kwamen uit Friesland. Op een avond kwam er een aantrekkelijk blond meisje de danszaal binnen maar zij werd vergezeld van haar vriend. De volgende avond kwamen dat meisje en haar vriend weer in de danszaal. Maar dit keer werden zij vergezeld van een donker meisje dat ik nog niet eerder had gezien. Ik viel als een blok voor dat meisje en besloot onmiddellijk om haar ten dans te vragen. Helaas ik was te langzaam, een ander jongen was mij voor geweest. Ik nam mij voor dat mij dat geen tweede keer zou gebeuren.
Er als de kippen bij
Ik was op mijn hoede. Toen een volgende dansserie begon, was ik er als de kippen bij en vroeg of zij met mij wilde dansen. Zij stemde toe. En het werd nog beter, want tijdens het dansen zei zij, ik ben blij dat jij mij kwam vragen. Vanaf dat moment waren wij onafscheidelijk. Wij dansten de hele avond en na sluiting van het Badpaviljoen bracht ik haar naar haar huis in de Dorpsstraat waar zij verbleef met familie en vriendinnen. Wij spraken af voor de volgende dag en waren de rest van onze vakantie onafscheidelijk. Maar ja, helaas kwam er een einde aan de vakantie. Wat nu gedaan. Wij wilden het contact wel voortzetten. Dat was niet zo eenvoudig want zij volgde een opleiding in Leiden, waar zij ook woonde en ik woonde in Amersfoort.Wij besloten elkaar te schrijven en dat hebben wij ook gedaan
Uiteindelijk zijn wij getrouwd. De jaren die wij bij elkaar zijn geweest bezochten wij Vlieland geregeld. Toen wij op een dag over de begraafplaats liepen zagen wij de toen nog niet zo lang bestaande urnen muur. Wij zeiden tegen elkaar dat het misschien mogelijk zou zijn dat onze asurnen na ons overlijden in die muur zouden worden geplaatst. Wij vonden het wel een mooie gedachte dat wij op het eiland waar wij elkaar hadden gevonden ook zouden eindigen. Helaas is mijn vrouw negen jaar geleden overleden, maar onze wens voor onze laatste rustplaats is voor een deel in vervulling gegaan. Sinds 2014 verblijft zij op Vlieland, het eiland dat zo’n belangrijke rol in ons leven heeft gespeeld. Over een tijdje zal ik haar vergezellen.
Henk Appel - Zeewolde
